***

                                    Түсіріп еске таңды ізгі,
                                    Өзенді, көлді жалбызды,
                                    Әйнекке түскен ай-сәуле,
                                     Қолыма қалам алғызды.
                                              (Әлібек Шегебай)

Маңымнан кетпейтін мұңыма беріспей,
Басымнан айналған бақпен де келіспей.
Құлазып жүргенде қызығымды оралттың,
Сап-сары бақтағы қып-қызыл жемістей.

Көзіңе түйіскен көзіммен от басып,
Сезімді сөздерге сеніммен тоқтасып,
Қиялыңа ілесіп қиялым көкке ұшып,
Көкірек арнадан көңілім кетті асып.

Түсімді биледің, өңімді тұйықтап,
Сен болып ояндым, өзім боп ұйықтап.
Жүректің терісі күлдіреп тұр әлі,
Күлімдеп лаулаған күкіңе күйіп қап.

Жұмбақ сағыныш

Бір сағыныш көкірегімді кернейді,
Бір сағыныш көкірегімді кернейді…
Көптен бері, көктемдегі күннің асыл сәулесіндей тұп-тұнық.
Көптен бері түсіме ешкім енбейді,
Бір беймаза сағынышым өңімде жүр күттіріп.

Бір сағыныш көкірегімде пәтер жалдап тұрады:
Кімді, Нені сағынамын, Белгісіз.
Күнәсі жоқ күндерге артып кінәні
Мұңаямын, жоқсыз бірақ енді Сіз.